Die erste Woche
29 September 2014 | Duitsland, München
Het leek me een goed idee om alles maar eens op te schrijven.
Leuk voor later.
Maar vooral ook om iedereen op de hoogte te houden van het wel en wee hier in München. Er gebeurt namelijk een hoop en ondanks dat het hier best veel weg heeft van Nederland verkeer ik toch in een soort lichte cultuurschok. :-)
Vorige week zondag kwamen we, na een zeer lange rit met de resterende spullen en, wonder boven wonder, rustige kat, aan in onze kelderwoning in Munchen.
Ernst moet de volgende dag al vroeg weer op zijn werk zijn en deze situatie is voor ons voor het eerst; Dat ik er gewoon ben op maandag terwijl hij maar zijn werk moet.
Een beetje onwennig is het allemaal. Het huis staat vol met dozen, Ernst die op het werk is en een dringende behoefte heeft om eerder naar huis te komen dan normaal en ik weet niet zo goed wat ik moet doen.
De enige die haar draai vanaf het eerste moment heeft gevonden is Rebel, onze kat. Ze vindt het heerlijk hier!
Gelukkig, dat is weer een zorg minder.
De eerste dag durf ik niet goed naar buiten. Superstom gevoel is dat. Maar wat als ik niet snap wat er tegen me gezegd wordt en niemand engels kan praten. Het lijkt ineens het ergste wat me kan overkomen.. Toch overtuig ik mezelf dat ik best wel even boodschappen kan doen en dat lege kratje bier en wat losse flesjes ( op ieder rottig flesje zit hier statiegeld) weg kan brengen.
Bij de supermarkt aangekomen blijkt dat je lege flessen in een machine kan doen, net als in NL, maar dat kratje, waar moet dat heen..? Niemand in de buurt die mijn vragende blik oppikt dus ik verzamel al mijn moed en spreek de cassiere aan.
Deze dame heeft totaal geen zin om mij te helpen en zeker niet in het engels. Dat laat ze dan ook alle klanten weten in het duits behalve mij. Met wat handgebaren en hulp van een klant kom ik er achter dat ik het kratje en de lege flessen achter haar op de stapel moet zetten. Als ik even later bij de kassa aankom en vertel om hoeveel flessen het ging gelooft ze me niet. WTF?!
Ik ben totaal klaar met de dame en maak gebruik van het feit dat ik niet met haar in discussie kan in haar taal en blijf volhouden totdat de rij zo oploopt achter me dat ze dan maar toegeeft. Puh!
Ik voel me geweldig.
De rest van de week stel ik mezelf iedere dag een doel om naar buiten te gaan en gelukkig wordt ik er nu wel blij van. In de ochtend ben ik een goede huisvrouw en pak ik dozen uit, 's middags ga ik de deur uit en loop maar gewoon een kant op.
Wat een gek land is dit eigenlijk, en ook weer zo herkenbaar ofzo.
Ik zie heel veel kantoren in leegstaande winkelpanden, wat er een beetje gek is omdat je de neiging hebt om naar binnen te kijken. Om me heen lopen heel veel mensen in lederhosen en dirndl's alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Best een beetje bizar vind ik dat. Schijnbaar IS het ook vrij normaal, want zo leer ik later dat al bij speciale gelegenheden, zoals verjaardagen of bruiloften, mensen in deze traditionele kleding verschijnen. Nu is het oktoberfest, oogstfeest, dus dragen ze hier deze kleding.
Ik zie mezelf niet in z'n jurk, maar op dinsdag sta ik al te passen in de dirndlwinkel. En ja hoor, ook ik kan het hebben.
De gelegenheid is dat we uitgenodigd zijn op zondag om het oktoberfest te vieren in de Hofbrautent. Dan kun je niet in je gewone kloffie aankomen natuurlijk.
Dit feest is fantastisch trouwens. Als je bier bestelt gaat dit per liter, hoppa!
Het is dan ook niet onlogisch dat je veel mensen behoorlijk bezopen rond ziet lopen, maar ik moet zeggen dat de stemming er niet minder om werd.
Alsof je in een grote concertzaal staat, zoveel mensen in een tent, geweldig. Iedereen is vrolijk en zingt mee met de band en als je het aandurft je liter in een keer op de drinken dan ga je op de tafel staan en wordt je aangemoedigd en toegejuicht door zo'n 7000 mensen.
Wat een feest!
Afgelopen zaterdag zijn we een jaar getrouwd!
Heel blij hebben we een tour geboekt door München heen die qua tekst en uitleg een beetje tegenviel maar wat ons wel een goed beeld heeft gegeven over wat we er allemaal kunnen doen en hoe dichtbij alles is. Hierna zijn we richting de engelse bioscoop gehobbeld om daar de goede maar wat trage film van Anton Corbijn te zien. Gelukkig geen nasynchronisatie (al was dat in deze film juist wel weer goed gekomen, maar goed).
Op tv wordt werkelijk iedere engels/amerikaans sprekende stem vervangen door een duitse.
Ik vind dit zeer irritant.
Toch levert het ook een voordeel op. Overdag heb ik de tv aanstaan en kijk ik, terwijl ik vaak wat anders doe, veel van die fout nagespeelde series die we ook wel in Nederland kennen en zo leer ik de taal. Het is simpele televisie waar ik toch een hoop van leer.
Nadat we op onze trouwdag de bioscoop uit zijn gekomen (de deuren gaan achter je open en je staat gewoon op straat!) gaan we pekingeend eten. Daar treffen we de eerste Nederlander in de bediening. Ik voel meteen verwantschap en loop nog net niet door de zaak heen te gillen dat ik het zo leuk vindt. Ook hij woont hier om de liefde! Ahhhh...
Ik vermaak me hier wel, maar ik merk dat ik een woordenoverschot heb. Normaal heb je de hele dag door wel meer gesprekken dan wat ik nu bij de supermarkt heb.
Natuurlijk paart ik veel met Ernst, zo fijn dat dat nu niet alleen maar online is door de week, maar wat meer sociaal contact is hier wel wenselijk. Ook om de taal beter te leren.
Dus heb ik een project bedacht, wat me eigenlijk toegeworpen is bij mijn pitch bij Gave Dingen Doen (waarvoor dank!)
Ik ga foto's maken van mensen en vragen om hun beste tip om te doen/beleven in München.
Wie weet wat ik er uit haal en het is tegelijk een goede manier om mijn fotografie onder de aandacht te brengen.
Lfs Hilda
Leuk voor later.
Maar vooral ook om iedereen op de hoogte te houden van het wel en wee hier in München. Er gebeurt namelijk een hoop en ondanks dat het hier best veel weg heeft van Nederland verkeer ik toch in een soort lichte cultuurschok. :-)
Vorige week zondag kwamen we, na een zeer lange rit met de resterende spullen en, wonder boven wonder, rustige kat, aan in onze kelderwoning in Munchen.
Ernst moet de volgende dag al vroeg weer op zijn werk zijn en deze situatie is voor ons voor het eerst; Dat ik er gewoon ben op maandag terwijl hij maar zijn werk moet.
Een beetje onwennig is het allemaal. Het huis staat vol met dozen, Ernst die op het werk is en een dringende behoefte heeft om eerder naar huis te komen dan normaal en ik weet niet zo goed wat ik moet doen.
De enige die haar draai vanaf het eerste moment heeft gevonden is Rebel, onze kat. Ze vindt het heerlijk hier!
Gelukkig, dat is weer een zorg minder.
De eerste dag durf ik niet goed naar buiten. Superstom gevoel is dat. Maar wat als ik niet snap wat er tegen me gezegd wordt en niemand engels kan praten. Het lijkt ineens het ergste wat me kan overkomen.. Toch overtuig ik mezelf dat ik best wel even boodschappen kan doen en dat lege kratje bier en wat losse flesjes ( op ieder rottig flesje zit hier statiegeld) weg kan brengen.
Bij de supermarkt aangekomen blijkt dat je lege flessen in een machine kan doen, net als in NL, maar dat kratje, waar moet dat heen..? Niemand in de buurt die mijn vragende blik oppikt dus ik verzamel al mijn moed en spreek de cassiere aan.
Deze dame heeft totaal geen zin om mij te helpen en zeker niet in het engels. Dat laat ze dan ook alle klanten weten in het duits behalve mij. Met wat handgebaren en hulp van een klant kom ik er achter dat ik het kratje en de lege flessen achter haar op de stapel moet zetten. Als ik even later bij de kassa aankom en vertel om hoeveel flessen het ging gelooft ze me niet. WTF?!
Ik ben totaal klaar met de dame en maak gebruik van het feit dat ik niet met haar in discussie kan in haar taal en blijf volhouden totdat de rij zo oploopt achter me dat ze dan maar toegeeft. Puh!
Ik voel me geweldig.
De rest van de week stel ik mezelf iedere dag een doel om naar buiten te gaan en gelukkig wordt ik er nu wel blij van. In de ochtend ben ik een goede huisvrouw en pak ik dozen uit, 's middags ga ik de deur uit en loop maar gewoon een kant op.
Wat een gek land is dit eigenlijk, en ook weer zo herkenbaar ofzo.
Ik zie heel veel kantoren in leegstaande winkelpanden, wat er een beetje gek is omdat je de neiging hebt om naar binnen te kijken. Om me heen lopen heel veel mensen in lederhosen en dirndl's alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Best een beetje bizar vind ik dat. Schijnbaar IS het ook vrij normaal, want zo leer ik later dat al bij speciale gelegenheden, zoals verjaardagen of bruiloften, mensen in deze traditionele kleding verschijnen. Nu is het oktoberfest, oogstfeest, dus dragen ze hier deze kleding.
Ik zie mezelf niet in z'n jurk, maar op dinsdag sta ik al te passen in de dirndlwinkel. En ja hoor, ook ik kan het hebben.
De gelegenheid is dat we uitgenodigd zijn op zondag om het oktoberfest te vieren in de Hofbrautent. Dan kun je niet in je gewone kloffie aankomen natuurlijk.
Dit feest is fantastisch trouwens. Als je bier bestelt gaat dit per liter, hoppa!
Het is dan ook niet onlogisch dat je veel mensen behoorlijk bezopen rond ziet lopen, maar ik moet zeggen dat de stemming er niet minder om werd.
Alsof je in een grote concertzaal staat, zoveel mensen in een tent, geweldig. Iedereen is vrolijk en zingt mee met de band en als je het aandurft je liter in een keer op de drinken dan ga je op de tafel staan en wordt je aangemoedigd en toegejuicht door zo'n 7000 mensen.
Wat een feest!
Afgelopen zaterdag zijn we een jaar getrouwd!
Heel blij hebben we een tour geboekt door München heen die qua tekst en uitleg een beetje tegenviel maar wat ons wel een goed beeld heeft gegeven over wat we er allemaal kunnen doen en hoe dichtbij alles is. Hierna zijn we richting de engelse bioscoop gehobbeld om daar de goede maar wat trage film van Anton Corbijn te zien. Gelukkig geen nasynchronisatie (al was dat in deze film juist wel weer goed gekomen, maar goed).
Op tv wordt werkelijk iedere engels/amerikaans sprekende stem vervangen door een duitse.
Ik vind dit zeer irritant.
Toch levert het ook een voordeel op. Overdag heb ik de tv aanstaan en kijk ik, terwijl ik vaak wat anders doe, veel van die fout nagespeelde series die we ook wel in Nederland kennen en zo leer ik de taal. Het is simpele televisie waar ik toch een hoop van leer.
Nadat we op onze trouwdag de bioscoop uit zijn gekomen (de deuren gaan achter je open en je staat gewoon op straat!) gaan we pekingeend eten. Daar treffen we de eerste Nederlander in de bediening. Ik voel meteen verwantschap en loop nog net niet door de zaak heen te gillen dat ik het zo leuk vindt. Ook hij woont hier om de liefde! Ahhhh...
Ik vermaak me hier wel, maar ik merk dat ik een woordenoverschot heb. Normaal heb je de hele dag door wel meer gesprekken dan wat ik nu bij de supermarkt heb.
Natuurlijk paart ik veel met Ernst, zo fijn dat dat nu niet alleen maar online is door de week, maar wat meer sociaal contact is hier wel wenselijk. Ook om de taal beter te leren.
Dus heb ik een project bedacht, wat me eigenlijk toegeworpen is bij mijn pitch bij Gave Dingen Doen (waarvoor dank!)
Ik ga foto's maken van mensen en vragen om hun beste tip om te doen/beleven in München.
Wie weet wat ik er uit haal en het is tegelijk een goede manier om mijn fotografie onder de aandacht te brengen.
Lfs Hilda
-
29 September 2014 - 17:31
Yara:
Wat goed dat je jezelf de deur uitschopt en de winkeljuf f op d'r plek hebt gezet! En je project van Gave Dingen Doen opgepikt, benieuwd wat je allemaal gaat ontdekken! Fijn ook dat je veel met Ernst paart (?? ;)...logisch natuurlijk dat hij zijn vrouw in dirndl niet kan weerstaan! Geniet van je avontuur lady! Lfs -
29 September 2014 - 17:54
Kim Bilkes:
Hoi Hilda,
Ik heb je natuurlijk heel lang niet gezien en vond het nou net zo leuk dat we fb vriendjes zijn geworden. Maar ik wist natuurlijk niet dat je op dit moment naar Duitsland ging verhuizen, maar ik begrijp uiteraard dat echte liefde niets tegenhoudt. Wat een stap is het wel zeg...Munchen!!! Toch heel wat anders dan Deventer!! Daar woonde je ??? Haha. Als ik je verslag lees voel ik met je mee, een beetje eenzaamheid..de niet begripvolle mensen soms..kan ik helemaal begrijpen dat dat rot is. TEn uiteraard het moeten missen van je familie en friends..
Gelukkig is er Skype;-) Toch hoop ik dat je daar je plekje kan vinden en je prachtige foto-gave kan laten zien aan onze buurtjes. Ik kan nu niet eens een keertje bij je aankomen (mocht je dat willen haha) maar ik vind t leuk om je te volgen op fb en wens jullie samen heeeeel veeeel geluk en wie weet spreken we elkaar nog eens in t eggie;-) liefs Kim ten Bolscher-Bilkes -
29 September 2014 - 18:17
:
O! Haha, geweldige woordspeling inderdaad Yara! Hihi. Ik laat t maar zo staan. -
29 September 2014 - 18:20
:
En he hoi Kim! Ja, ik ben net NL uit dus even een bakje koffie doen zit er helaasniet zo makkelijk in. Maar leuk inderdaad dat we elkaar op Facebook kunnen volgen! En wie weet, komen we elkaar nog eens tegen? -
29 September 2014 - 18:24
Liesje:
Ik ben trots op jou! Vanaf nu wacht ik elke week op een nieuwe post hier :):)
Ik zie je al staan bij dat kassajuffie hahaha geweldig. Over een paar maanden praat je vloeiend Duits en anders kun je altijd even je glossy erbij pakken. Die zinnetjes van mij gaan misschien nog van pas komen als je de 2e keer naar dat kassajuffie gaat ;) -
29 September 2014 - 19:03
Paula:
Leuk geschreven Hillie! Hoop dat je wat aanspraak krijgt en nieuwe mensen leert kennen door je nieuwe project! Heel veel succes! Xx -
29 September 2014 - 19:23
Mem:
De snelste manier om er thuis te raken, je staat je 'vrouwtje' wel. Goed gedaan met die dame van de kassa.
Dikke tuut -
30 September 2014 - 09:15
Sabine:
Hey Hilda,
Superleuk dat je dit zo bijhoudt! Je schrijft heerlijk, ik geniet ervan. Heel tof dat je zo met fotografie aan de slag gaat, (en stiekem beetje trots dat je dat idee bij gave dingen doen gekregen hebt hihi) ik ben onwijs benieuwd naar je ervaringen! Ik hou je in de gaten! Greetz Sabine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
