Het halfvolle-glas-type
30 Oktober 2014 | Duitsland, München
Het valt me op dat, ondanks we niet in een Azie of iets dergelijks wonen, ik toch een klein cultuurschokje ervaar.
Het is allemaal niet zo'n enorm ding, maar alleen al het feit dat je wel echt een buitenlander bent geeft al een apart gevoel. Daarnaast heb ik nu ook een volledig andere dagbesteding dan wat ik gewend was.
Ik loop enorm veel door de stad. Ik probeer alles te onthouden wat ik zie, geuren op te snuiven en dingen te ondernemen, zoals musea e.d.
Ik wil me zo snel mogelijk thuis voelen hier.
Nu is Munchen wel echt een hele grote stad, waardoor dit provinciaaltje sowieso al aan het hele-grote-stadse leven moet wennen. Ik ken bijvoorbeeld geen trams en metro's. Hier beter bekend als de U-Bahn. Het is best leuk om gewoon een beetje rond te reizen in dit netwerk van sporen. Voor mij is dit een avontuur!
Ik vind het heerlijk om te zien hoe een bijna leeg 'stationnetje' veranderd in een krioelende kolkende massa mensen die zich haasten naar hun volgende aansluiting.
Ik mis daarvoor mijn aansluiting.
Waarheen eigenlijk? Tja.. Waarheen ik zin heb.
Ik reis overigens de helft van de tijd zwart.
Zelden zie ik mensen kaartjes afstempelen. Of hebben ze hier ook een OV chipkaart?
Desalniettemin heb ik ook nog nooit een controleur gezien en heb ik bedacht dat als ik die wel spot ik ook zo de tram/metro uit kan springen zodra deze stopt. En dat is vaak.
Zo verken ik de stad, maar meestal loop ik.
Ik loop ook omdat je dan sneller in contact met mensen komt.
De meeste mensen gaan, zoals ik gewend ben, normaal vriendelijk met je om.
Maar er is me ook iets anders opgevallen. Er is een groepje mensen hier in Munchen ronduit onbeschoft en dat je je afvraagt of sommige mensen wel het juiste werk hebben gekozen. Sta er niet verbaasd van te kijken dat je bijvoorbeeld de aandacht vraagt van een ober en hij je toesnauwt of je niet ziet dat hij bezig is en vervolgens hoofdschuddend wegloopt. Of je wilt een museum bezoeken waarbij je als enige aan de balie staat om een kaartje te kopen, daar drie mensen zitten en je volledig wordt genegeerd.
Ehh.. Hallo...?
Volgens Floris en Jorien (Nederlands en ontluikende vriendschap) komt dit misschien wel omdat Munchen zo'n rijke stad is en iedereen daardoor wellicht een beetje arrogant?
We weten het niet, maar het is hun ook opgevallen.
Wat helpt is, ook al kun je er geen hout van, Duits praten. Minimaal 1 zin proberen, dan win je toch al een hoop bij veel mensen hier.
En anders wordt je gewoon lid van de boxschool, zoals ik. ;-)
Met knikkende knietjes ben ik daar begonnen. Deze boxschool is ook ondergronds (net als onze woning), een beetje donker, zweterig en er lopen veel van die gespierde ruige kerels en een paar stoere dames. Dat zie je als eerste.
Ik vind het nu soms nog een beetje eng, want de trainingen zijn ook echt hard (en in het Duits). De dag erna moet ik echt bijkomen.
Maar verder is het gaaf! En stoer!
En je merkt gaandeweg dat er ook hele normale mensen lid zijn. :-)
Gisteren sparde ik nog met een wat tengere computernerd. Hij bleek special effects te maken voor Marvel. Hij werkt bijvoordeeld mee aan de film Avengers. (hoe cool is dat)
Voor hem is het helemaal wennen, want hij is Italiaans en spreekt echt geen woord Duits.
Ik ben dus blij dat ik het wel een beetje kan. En gelukkig is dat beetje Duits spreken steeds een klein beetje meer aan het worden. De wereld wordt groter als je de taal kent merk ik.
Ik red me inmiddels prima in openbare gelegenheden en dat sterkt me wel. Hoe minder je bekend bent met de taal en soms ook de gebruiken, hoe onzekerder je wordt.
Dus ik blijf het maar aangaan, het opzoeken en uitproberen.
Inmiddels heb ik ook geconcludeerd dat, als je ooit wilt emigreren, je wel echt het halfvolle-glas-type moet zijn en niet het halflege..
Het dringt steeds meer tot me door hoe heftig het eigenlijk is, huis en haard verlaten, terwijl het tegelijk ook weer heel natuurlijk verloopt.
Maar er moet een hele hoop vanuit jezelf komen en dat had ik van te voren wel bedacht, maar dit ervaren is toch wel een ding.
Normaal kun je je wel wat mee laten varen en/of optrekken op het werk of bij je vrienden en familie, maar hier moet je het toch allemaal zelf initiëren.
Dat gaat de ene keer ook beter dan de andere keer merk ik.
Toch maakt het je ook creatief en vindingrijk en merk ik dat ik juist nu heel erg goed voor mezelf zorg.
Dus, geen zorgen, ik geniet!
En nog het meest is het fijn dat ik zo heerlijk dichtbij ben bij de liefde van mijn leven.
We doen aan optimale burgerlijkheid en ooooo, voor ons is dat momenteel de hemel!
Het is allemaal niet zo'n enorm ding, maar alleen al het feit dat je wel echt een buitenlander bent geeft al een apart gevoel. Daarnaast heb ik nu ook een volledig andere dagbesteding dan wat ik gewend was.
Ik loop enorm veel door de stad. Ik probeer alles te onthouden wat ik zie, geuren op te snuiven en dingen te ondernemen, zoals musea e.d.
Ik wil me zo snel mogelijk thuis voelen hier.
Nu is Munchen wel echt een hele grote stad, waardoor dit provinciaaltje sowieso al aan het hele-grote-stadse leven moet wennen. Ik ken bijvoorbeeld geen trams en metro's. Hier beter bekend als de U-Bahn. Het is best leuk om gewoon een beetje rond te reizen in dit netwerk van sporen. Voor mij is dit een avontuur!
Ik vind het heerlijk om te zien hoe een bijna leeg 'stationnetje' veranderd in een krioelende kolkende massa mensen die zich haasten naar hun volgende aansluiting.
Ik mis daarvoor mijn aansluiting.
Waarheen eigenlijk? Tja.. Waarheen ik zin heb.
Ik reis overigens de helft van de tijd zwart.
Zelden zie ik mensen kaartjes afstempelen. Of hebben ze hier ook een OV chipkaart?
Desalniettemin heb ik ook nog nooit een controleur gezien en heb ik bedacht dat als ik die wel spot ik ook zo de tram/metro uit kan springen zodra deze stopt. En dat is vaak.
Zo verken ik de stad, maar meestal loop ik.
Ik loop ook omdat je dan sneller in contact met mensen komt.
De meeste mensen gaan, zoals ik gewend ben, normaal vriendelijk met je om.
Maar er is me ook iets anders opgevallen. Er is een groepje mensen hier in Munchen ronduit onbeschoft en dat je je afvraagt of sommige mensen wel het juiste werk hebben gekozen. Sta er niet verbaasd van te kijken dat je bijvoorbeeld de aandacht vraagt van een ober en hij je toesnauwt of je niet ziet dat hij bezig is en vervolgens hoofdschuddend wegloopt. Of je wilt een museum bezoeken waarbij je als enige aan de balie staat om een kaartje te kopen, daar drie mensen zitten en je volledig wordt genegeerd.
Ehh.. Hallo...?
Volgens Floris en Jorien (Nederlands en ontluikende vriendschap) komt dit misschien wel omdat Munchen zo'n rijke stad is en iedereen daardoor wellicht een beetje arrogant?
We weten het niet, maar het is hun ook opgevallen.
Wat helpt is, ook al kun je er geen hout van, Duits praten. Minimaal 1 zin proberen, dan win je toch al een hoop bij veel mensen hier.
En anders wordt je gewoon lid van de boxschool, zoals ik. ;-)
Met knikkende knietjes ben ik daar begonnen. Deze boxschool is ook ondergronds (net als onze woning), een beetje donker, zweterig en er lopen veel van die gespierde ruige kerels en een paar stoere dames. Dat zie je als eerste.
Ik vind het nu soms nog een beetje eng, want de trainingen zijn ook echt hard (en in het Duits). De dag erna moet ik echt bijkomen.
Maar verder is het gaaf! En stoer!
En je merkt gaandeweg dat er ook hele normale mensen lid zijn. :-)
Gisteren sparde ik nog met een wat tengere computernerd. Hij bleek special effects te maken voor Marvel. Hij werkt bijvoordeeld mee aan de film Avengers. (hoe cool is dat)
Voor hem is het helemaal wennen, want hij is Italiaans en spreekt echt geen woord Duits.
Ik ben dus blij dat ik het wel een beetje kan. En gelukkig is dat beetje Duits spreken steeds een klein beetje meer aan het worden. De wereld wordt groter als je de taal kent merk ik.
Ik red me inmiddels prima in openbare gelegenheden en dat sterkt me wel. Hoe minder je bekend bent met de taal en soms ook de gebruiken, hoe onzekerder je wordt.
Dus ik blijf het maar aangaan, het opzoeken en uitproberen.
Inmiddels heb ik ook geconcludeerd dat, als je ooit wilt emigreren, je wel echt het halfvolle-glas-type moet zijn en niet het halflege..
Het dringt steeds meer tot me door hoe heftig het eigenlijk is, huis en haard verlaten, terwijl het tegelijk ook weer heel natuurlijk verloopt.
Maar er moet een hele hoop vanuit jezelf komen en dat had ik van te voren wel bedacht, maar dit ervaren is toch wel een ding.
Normaal kun je je wel wat mee laten varen en/of optrekken op het werk of bij je vrienden en familie, maar hier moet je het toch allemaal zelf initiëren.
Dat gaat de ene keer ook beter dan de andere keer merk ik.
Toch maakt het je ook creatief en vindingrijk en merk ik dat ik juist nu heel erg goed voor mezelf zorg.
Dus, geen zorgen, ik geniet!
En nog het meest is het fijn dat ik zo heerlijk dichtbij ben bij de liefde van mijn leven.
We doen aan optimale burgerlijkheid en ooooo, voor ons is dat momenteel de hemel!
-
30 Oktober 2014 - 18:21
Yaar:
Leuk verhaaltje weer en je doet het super goed!! Monkey proud of you:)! Wel mis ik onze half volle wijnglazen...counting down the days! Lfs -
30 Oktober 2014 - 18:46
Ernst:
Burgerlijkheid met jou is een droom babe! -
30 Oktober 2014 - 23:02
Dirk:
Heerlijk, Hilda!
Zie je dwalen door de stad en af en toe die verbazing.
Maar waar is de fotografie gebleven? Zo'n stukje vraagt toch om beeld?!
Nog even doordoen, want tegen de tijd dat ik kom verwacht ik natuurlijk een volleerde stadsgids!
Geniet ervan!
Liefs,
Dirk
-
01 November 2014 - 03:12
Jel:
Supertof dat je jezelf zo dwingt om je erin te storten! En tegelijk had ik ook niet anders van je verwacht. :)
In Berlijn werd ik in 5 dagen 2x gecontroleerd in de U of S Bahn, dus je geluk raakt een keertje op. En als je gepakt wordt doe je gewoon alsof je zo'n domme toerist bent ;-)
Ik wil ook in een stad wonen met metro's. Ik hou wel van die geur in de gangen naar en op de perrons. Behalve in Parijs, want de Parijse metro stinkt! Naar poep! En voet!
De buisjes wachten weer op me. Bleeeeeegghhh...
Veel fun verder met je ontdekkingsreis :)
Kus! -
19 November 2014 - 10:35
Angelique:
Hi Hilda,
ik kwam net voor het eerst weer op de vestiging en moest onmiddellijk aan je denken! Gelukkig gaf
Annelies me de gegevens van jouw blog door en in plaats van geconcentreerd aan het werk te gaan, waarvoor ik hier kwam, ben ik nu 3 verhalen rijker over jouw rondspeuringen door de wereldstad München. Alsof je het me persoonlijk hebt verteld zo leuk schrijf je! Ik zit met een glimlach achter mijn bureau en kan het beeld van jou in een dirndl maar niet van mijn netvlies krijgen.... Ik blijf je volgen! Dat is een belofte gaan dreigement!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
